Agalloch - The Mantle

Agalloch, Amerikalı bir karanlık metal grubu. Böyle bir tarz adlandırması yapmamın
sebebi yaptıkları müzikte ki genel hava ve uzun yazılan tarz adlandırmalarının
yetersizliği ve komikliğinden kelli.

The Mantle, Nacksuing ve Fredman stüdyolarında kayıt edilip mikslenmiş.
Nacksuing, 70 lerde popüler olan ve analog ekipmanıyla boy gösteren eski bir stüdyo. Çoğu grup bu eski tonu yakalamak için orada kayıt yapmıştır (opeth, porcupine tree, van der graaf generator gibi). Ama aynı opeth'in Damnation albümü gibi bu albümde miksaj aşamasını Fredman stüdyolarında gerçekleştirmiş (aynı teknik sorunlardan kelli olduğunu düşünüyorum). Bu tip bir stüdyo seçiminin sonucunda tabii gitar tonları gayet güzel ve 'sıcak' olmuş ama aynısını bas ve davul için söyleyemem. Yeni dönem tonlarını seven biri olarak bas ı fazla doğal ve boş, davulu da dinamiksiz ve tabiri caizse 'aşırı efendi' buldum. Bass Davul'un tek başına kaldığı yerlerde o sıradanlık özellikle kulağa batıyor.

Albümün genel havasını incelerken taban dan ayrıntılara doğru gitmekte fayda görüyorum. Tüm şarkılarda ortak görülen öncelikle Folk etkilenimli akustik gitar ritmleri. Hepsi gayet kelt etkilenimli ,açık akor kullanımlı, çoğu zaman bestelerin arkasını dolduran gayet güzel yazılmış gitar partisyonları. Üstüne gelen doom ve post rock etkili elektro gitarlar bazı zamanlar floydian tadlar bile veriyor. Kimi zaman eski Katatonia etkisi bile görmek mümkün. Gitaristler sadece basit yapılı partisyonlar tabii ki kullanmamış. Araya serpiştirilmiş sololar ufak yerlerde ne kadar teknik açıdan iyi olduklarını da gösteriyor. Davullar gayet iyi ama çok da ön planda duran, deliliklerle göz boyayan tarzda değil. Arada kullanılan perküsyonlarla epik bir hava da katıyorlar zaman zaman. Vokal ise Düz ve scream vokal arasında gidip geliyor.Tarz yürüyüşlerine uygun olarak inip çıkan vokal gayet başarılı.

Şarkıları dinledikçe tek batan yanı çoğu zaman hiç değişmeyen tempo ve hüzünlü yapı oluyor. Ton değişimlerinin bir çok variyete nin olmasının aksine albümde kötü olan en bariz şey ritmin nerdeyse hiç değişmemesi. Bu ne yazıkki albümü bir aktivitenin fon müziği yapıyor. Arada giren yaylılar,piyano bile şok edici etki yaratmıyor ritm sorunsalından.

Agalloch albümün liriklerinde doğa öğelerini çok yoğun kullanmış. Tanrı, doğa sevgisi ve insana karşı olan aşağılama hissiyatı kimi zaman epik kimi zaman da gayet romantik bir dille yazılmış. Çoğu yerde empati duymamak elde değil ("We are the wounds and the great cold death of the earth..." gibi dizelerde özellikle).

Sonuca gelinirse. Albüm kısa vadede gayet güzel eve etkili ama uzun vadede kesinlikle zorlayıcı ve ağır. Müzikal bağlamda her kesin dinleyebileceği rahat bir sesi var ama hissiyatı kesinlikle herkese göre değil. Değişik bir tad arayan ve kendi hüznüne fon yapmak isteyenlere tavsiye ederim.

Agalloch - The Mantle
@The End Records

Don Anderson - Gitar
John Haughm - Vokal, Gitar
Jason William Walton - Bas
Chris Green - Davul

http://www.agalloch.org