Öncelikle bu albümün metal ya da düz rock'la hiçbir alakası olmadığını belirterek yazıma başlamak istiyorum. Önümüzdeki albüm Porcupine Tree adlı progresif rock grubunun daha grup şekli almadan ve tek kişilik proje olarak var olduğu dönemden. Steve Wilson (gitar, vokal, klavyeler, bilumum kayıt, miks vs.) bu albümde “Richard Barbieri” adlı bir klavyeciden yardım almış.
Albüm LSD kullandıktan sonra yaşanılabilecekler ve LSD’nin biraz da sosyolojik etkisi üzerine yapılmış bir progresif rock–trance albümü. Kimi zamanlar çok belirgin olan Pink Floyd tatları yakalanan albümün bendeki versiyonunda Phase 1 ve Phase 2 olmak üzere iki şarkı ve bu iki şarkının remiksleri (Phase 3 ve Phase 4) bulunuyor. Orijinalinde sadece ilk iki şarkı bulunuyor.
Kayıt kesinlikle mükemmel. Albümdeki kullanılan seslerin çoğu elektronik olması tabii ki bu konuda rahatlık sağlamış; ama duyulan gitarların parlaklığı ve güzelliği, kicklerin yumuşak ama belirgin vuruşları, sağdan soldan gelen bilumum efekt ve perküsyon sesleri insanın aklını çeliyor kesinlikle.
Şarkıların yapıları çok ilginç. Albüm boyunca bir tane davul partisyonunu hep duyuyoruz ama o kadar farklı farklı partisyonlar yazılmış ki üzerine, kesinlikle sırıtıp sıkmıyor. Tırmanan bir yapıya sahip şarkıların düzenlemesi, ama post-rock'da olduğu gibi tek melodi üzerine değil sadece. Kimi yerde tek melodi üzerine değişik yığınla enstrüman duyuluyor, kimi yerde ise sadece birşey anlatan bir ses ve bilumum atmosfer sağlayan klavye vs. dinleniyor.
Bu albümün dinlenmesi ruh hali olarak da pek kolay sayılmaz. Dingin bir kafa ve ruh haliyle müziğe odaklanmış bir şekilde ya da başka bir şeyle uğraşırken fon oluşturacak şekilde tavsiye ederim. Ama her iki durumda da sakin ruh hali çok önemli. Eski Pink Floyd, progresif rock ve biraz da chill out vari bu albümü sükûnetle herkese tavsiye ederim. Odanızın ışığını söndürüp, gözlerinizi kapayıp en az 40 dakikanızı bir kereliğine bu albüme ayırmanız huzur adına çok şey değiştirecektir, gayet eminim.
Notum: 9/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder